Producindo Planta

A hora de escoller unha planta, e moi importante elexir aquela que teña unha forma e textura axeitada o lugar onde a queremos poñer; pero non menos importante e a súa cor...
Xunto ó verde característico dun xardin, existen una extensa gama de tons e matices que compre saber armonizar e contrastar para conseguer un xardín agradable á vista, e que logren transmitir distintas sensacions anímicas.
Os vexetais conseguen as suas cores por determinados compostos químicos definidos, chamados pigmentos.
A cor depende xeneralmente do predominio dun ou outro pigmento así como a combinación deles .
A cor verde debese á presenza de dous pigmentos chamados clorofila a e clorofila b, que se atopan prácticamente en todalas plantas con semente, fieitos, musgos e algas.
O de que as follas tornen cara tons avermellados coa chegada do outono debese a que este cor as fai menos sensibles ó frío e incluso o descenso de radiación solar, polo que poden realizala fotosíntesis durante un periodo de tempo mais longo, e así aportala maior cantidad posible de nitróxeno aos texidos.
Os tons calidos (vermellos, amárelos e alaranxados), producen sensación de cercanía e recogimiento ,e deberían colocarse nun primeiro plan.
Os tons fríos (azules, verdes, violetas), transmiten lejanía y amplitud , colocaránse máis lonxe.
Se o lugar e pequeño e o sobrecargamos de cores frios, podemos crear un ambiente moi frio, e si o lugar e moi grande e situamos demasiadas cores calidas, pode dar a sensación de que o xardin esta valeiro.
Unha cor no fondo demasiado forte acurta o espacio. O equilibrio, conseguese cando as cores enfrianse a medida que se alonxan, ata que so quedan brancos suaves e azuis, grises e verdes escuros no extremo mais alonxado do xardin. Si o xardin e pequeño deberemos optar por gamas de cores sinxelas, compostas por 2 ou 3 cores básicos.
Cando queiramos facer un macizo, colocaremos as prantas nas suas macetas para ver o resultado antes de plantalas.

Un factor a ter en conta tamén á hora de colocar unha determinada cor é a luz. As cores non se ven iguais as distintas horas do dia. As cores azuis aprecianse mellor as primeiras horas da mañá ou en zonas sombrias. As violetas e vermellas destacan mais a mediodía ou en exposicións soleadas e os amarelos e alaranxados, presentan toda a sua explendor a media tarde ou en exposicións oeste e sur.
Amarelo: É unha cor primária que simboliza afonte de vida. Xunto co vermello e o laranxa, que é a mistura dos dous, transmiten ledicia e forman ambientes moi acolledores. Armoniza ben cos dourados, verdes e rosas e constrasta con azuis, violetas e vermellos. É un das cores de inverno, presente sobre todo nas bayas dalgunhas plantas.
Azul: Outra cor primária, que é considerado polos científicos como a cor ao que é mais sensíbel o ollo humano e do que mais tons se poden diferenciar. No xardin é unha cor fria, arredado e apagado. Dá sensazón de recollemento e quietude. Non se debe colocar a pleno sol, se non en semisombra ou sombra para que luzca en todo o seu esplendor. Misturado co vermello, dános o violeta, que dá sensazón de tranquilidade e frescor. Armoniza con verdes e contrasta con brancos e amarelos.
Branco: É o resultado da mistura de todas as cores do arco íris. no xardin absorbe a luz mais que nengunha outra cor e é o mais luminoso e resplandecinte. Por iso é imprescindibel para alegrar zonas de sombra, dar vida aos xardins en climas con bruma e resaltar as zonas do xardin con iluminación nocturna. Armoniza ben con amarelos claros, rosas e azuis ténues e contrasta cos vermellos, anaranjados e azuis.
Vermello: Cor primária, alegre e moi chamativo. Transmite sensazón de calor, excitación e viveza. Utiliza-se para chamar a atenzón, resaltar algunha zona do xardin e para os mesmos fins que a cor branca. O ton mais delicado, o rosa, atopa-se moi representado entre as anuais e bianuais. Dá un lixeiro toque melancólico e romántico ao entorno. Armonizan con anaranjados e violetas e constrastan con amarelos e verdes. É unha cor moi fermosa en inverno, cando as bayas vermellas de algunhas plantas contrastan coas suas follas verdes.
Verde: É unha cor secundária resultada da mistura de amarelo e azul. É a cor que predomina na natureza e que armoniza con todas. É unha cor que se emprega como fondo, ben como césped ou setos. Temos que ter en conta que dentro do verde, hai grande variedade de tons, desde os mais apagados aos mais intensos, vivos ou relucentes. O verde armoniza moi ben co amarelo e azul e contrasta co vermello, anaranjado e violeta.
Plantas de flor blanca

Plantas de folla púrpura

E outras como a Iresine herbstii , algúns Coleus...